پژوهشی در دستنوشت‌های دیوان طالب جاجرمی با رویکردی تحلیلی

مولانا محمّدطالب جاجرمی (م 854 ق) از شاعران کمترشناخته­شده­ی شیراز در سده­ی نهم هجری است که علاوه­بر «دیوان اشعار»، منظومه­ی «گوی و چوگان» نیز به او منسوب است. این شاعر شیعی که شاگرد آذری طوسی بوده، سلاطین تیموری و حاکمان فارس در قرن نهم را مدح کرده است. پیش از این درباره­ی زندگی، آثار و اندیشه­ی او آگاهی مبسوط و کافی در دست نبوده؛ اما با شناسایی دو دستنویس کتابخانه­ی موزه­ی ملی ایران و نسخه­ی کتابخانه­ی آیت­اللّه مرعشی نجفی(ره) ضرورت انجام این پژوهش احساس ­شد. نگارنده، در مقاله­ی حاضر، پس از مقدمه­ای کوتاه‏ در شرح زندگی و آثار شاعر با استناد به دست‏نویس‏­های ‏آثار او و براساس سنت تصحیح نسخ خطی، به بررسی و تحلیل ساختاری و محتوایی اثر توجه کرده و با نگاه  توصیفی- تحلیلـی ضـمن معرفـی اجمـالی طالب جاجرمی و آثـارش، به مذهب، اندیشه، ممدوحان، متن­شناسی و دستنوشته­های دیوان اشعار این شاعر پرداخته و نکات تاریک زندگی، سبک و ویژگی‌های شعر و دستنویس­های موجود را شناسایی کرده است. او ابراهیم­سلطان، عبداللّه پسر ابراهیم، خلیل­سلطان، یونس­خان، سلطان­ویس، جهانگیر، سلطان­حسن خداداد، مهتر حاجی­بیگ، علی­شاه، حسن­شاه و محمود را مدح نموده است. همچنین در دستنوشته­های او ارادت قلبی­اش به سلطان­محمد روزبهان، محمدبن سیدشریف جرجانی، شرف­الدین­علی یزدی و شیخ ابواسحاق کازرونی کاملاً مشهود است. واژه­های کلیدی:ط مولانا محمّدطالب جاجرمی (م 854 ق) از شاعران کمترشناخته­شده­ی شیراز در سده­ی نهم هجری است که علاوه­بر «دیوان اشعار»، منظومه­ی «گوی و چوگان» نیز به او منسوب است. این شاعر شیعی که شاگرد آذری طوسی بوده، سلاطین تیموری و حاکمان فارس در قرن نهم را مدح کرده است. پیش از این درباره­ی زندگی، آثار و اندیشه­ی او آگاهی مبسوط و کافی در دست نبوده؛ اما با شناسایی دو دستنویس کتابخانه­ی موزه­ی ملی ایران و نسخه­ی کتابخانه­ی آیت­اللّه مرعشی نجفی(ره) ضرورت انجام این پژوهش احساس ­شد. نگارنده، در مقاله­ی حاضر، پس از مقدمه­ای کوتاه‏ در شرح زندگی و آثار شاعر با استناد به دست‏نویس‏­های ‏آثار او و براساس سنت تصحیح نسخ خطی، به بررسی و تحلیل ساختاری و محتوایی اثر توجه کرده و با نگاه  توصیفی- تحلیلـی ضـمن معرفـی اجمـالی طالب جاجرمی و آثـارش، به مذهب، اندیشه، ممدوحان، متن­شناسی و دستنوشته­های دیوان اشعار این شاعر پرداخته و نکات تاریک زندگی، سبک و ویژگی‌های شعر و دستنویس­های موجود را شناسایی کرده است. او ابراهیم­سلطان، عبداللّه پسر ابراهیم، خلیل­سلطان، یونس­خان، سلطان­ویس، جهانگیر، سلطان­حسن خداداد، مهتر حاجی­بیگ، علی­شاه، حسن­شاه و محمود را مدح نموده است. همچنین در دستنوشته­های او ارادت قلبی­اش به سلطان­محمد روزبهان، محمدبن سیدشریف جرجانی، شرف­الدین­علی یزدی و شیخ ابواسحاق کازرونی کاملاً مشهود است. واژه­های کلیدی: